Ruim een jaar geleden is het begonnen. Ik werkte toen voor Ahold, en collega’s daar deden mee aan 24KiKa. Of ik kwam kijken? Natuurlijk! Vrijdagmiddag 1 september ging ik naar Flevonice om mijn collega’s aan te moedigen, en direct werd ik gegrepen door de sfeer! Omdat ik die zaterdag met Lasse een toertocht ging fietsen kon ik niet tot het einde aan toe blijven… Wel ter plekke besloten dat ik ook wilde leren skeeleren om mee te kunnen doen met de volgende editie.Fast forward naar het voorjaar 2018.

Inmiddels werk ik niet meer voor Ahold, maar bij mijn afscheid daar heb ik de collega’s bedreigd dat ze het niet moesten wagen mij niét te vragen mee te doen aan 24KiKa.  Gelukkig hebben ze me ‘gevraagd’ 😉. In de tussentijd had Lasse overal verteld dat ik ging leren skeeleren, omdat hij dacht dat ik mezelf niet meer kon terugtrekken 😊. Dus moest ik ook op zoek naar skeelers, én mezelf bij de STG opgeven voor de skeelertraining. Beide lukte, hoewel het in het begin nog wel spannend was of we voldoende deelnemers kregen voor de skeelertraining. Eerst thuis een lesje skeeleren van Lasse, zodat ik in ieder geval wist hoe ik moet remmen…

8 mei 2018 was het dan zover: de allereerste skeelertraining met de STG! Wat een ‘ellende’! Zo’n skeelerbaan is echt óntzettend lang (400 meter maar liefst 😉), er lijkt geen einde aan te komen. En dan is er ook nog een trainer die je ontzettend bewust maakt van alle verbeterpunten qua houding en techniek. Laten we het er op houden dat ik heel erg bewust onbekwaam ben…

Na verloop van tijd, we zijn dan al wel een heel aantal trainingen verder, begint het toch ergens op te lijken. Ik blijf overeind, de aanwijzingen van de trainer beginnen een nuance anders te worden (blijkbaar pik ik toch iets op), en ik begin het zelfs leuk te vinden! Ook heel leuk: een aanwezige ouder zegt op een gegeven moment dat hij er wel in begint te geloven dat het wat gaat worden voor 24KiKa!

31 juli is dan mijn laatste STG training voor mijn vakantie en voor het grote evenement. John Buis besluit dat ik als laatste training maar mee moet doen met een piramidetraining met de gevorderden: ‘en je blijft tussen Ilse en Rennie in zitten!’… Ja ja… Hun tempo ligt voor mij zo hoog, dat ik heel hard moet werken om een beetje in hun spoor te blijven. Op tweederde van de piramide haak ik af, ik kan het écht niet meer bijhouden… Na de training komen de anderen de baan af met de melding dat het een ‘heerlijk relaxte training was’… Ik weet mijn plaats weer!

En dan is het vrijdag 31 augustus! Het gaat beginnen! Net terug van vakantie, en nog niet weer op skeelers gestaan. Om 12 uur met het team verzamelen op het middenterrein bij Flevonice, waar we tentjes opzetten en kennismaken met ons ‘zusterteam’; een collega had een tweede team geregeld, die ook nog eens voor ons wilde koken! Via de sponsoring van Ahold kregen we de ingrediënten en alles wat we maar nodig hadden. Iets voor 15 uur de rijdersbriefing en de gezamenlijke warming-up met Margot Boer (Olympisch brons op 500 en 1000 meter in 2014, Sotsji), en een gezamenlijke inrij-ronde om het parcours goed te verkennen.

Dan om 15 uur eindelijk de start! Ik ben de eerste rijder van ons team van 6. We rijden om de beurt 2 rondjes waarna we het estafettestokje doorgeven aan de volgende. Het blijkt dat er ruim anderhalf uur verstrijkt voordat ik weer aan de beurt ben. Het is prachtig weer, dus in de tijd dat ik niet hoef te rijden is het volop genieten van het zonnetje en de geweldige sfeer die er hangt! Er zijn heel veel tentjes, en alle deelnemers maken er een groot feest van! Er zijn verschillende soorten teams die meedoen: solo-rijders, duo’s, kinderteams en de volwassenen, en er wordt op veel verschillende niveau’s gereden. Maar allemaal met hetzelfde doel: 24 uur lang skeeleren om zoveel mogelijk geld voor de stichting KiKa op te halen.

Tussen 23:00 en middernacht is het foute uurtje: iedereen rijdt dan verkleed rond, hoe gekker hoe beter! En dat geldt ook voor de muziek. Om middernacht gaat de muziek uit, en gaat voor ons het nachtschema in. We hebben de nacht in drieën verdeeld: middernacht tot 2, van 2 tot 4 en van 4 tot 6. In elk blok moeten 2 rijders van ons team het samen oplossen om continu iemand op de baan te hebben. Ik ben de gelukkige voor het schema van 2 tot 4, samen met collega Marco. Wij besluiten om dan om de beurt één rondje te rijden, de ander zit dan onder een dekentje te wachten tot de ander zijn rondje heeft gereden. Het is best vochtig en koud ’s nachts, en op deze manier krijg je niet genoeg tijd om af te koelen en in slaap te vallen als je zit te wachten. We weten de nacht zo wonderbaarlijk goed door te komen, maar zijn ook heel blij als we om 4 uur worden afgelost. Omdat ik eerste rijder van ons team ben, zou ik om 6 uur weer moeten, maar de rest is zo aardig geweest om mij mijn eerste beurt te laten overslaan, zodat ik nog iets van mijn (gebroken) nacht kan maken. Rond 7 uur sta ik evengoed weer op de baan, en geniet tijdens mijn eerste rondje van een prachtige zonsopgang! De temperatuur stijgt al snel weer, en er begint ook weer meer reuring op de baan te komen: iedereen is aan het ontwaken.

Eén van de solorijders, Arjan Mombarg, is bezig met een poging om 600 kilometer (!) te rijden in deze 24 uur, en in de loop van de ochtend word duidelijk dat hij zelfs het wereldrecord afstand in 24 uur kan gaan verbreken! Dat zorgt voor nog meer sfeer op en langs de baan, steeds meer mensen staan te klappen als hij langs komt. Ongelooflijk om te zien hoe hij nog steeds zijn rondjes zo makkelijk rijdt!

Collega Jelle had zijn zinnen gezet om 100 kilometer te rijden, en na wat rekenen lijkt dat mogelijk te zijn, met hier en daar een beurt of een rondje van een ander over te nemen. Na nog wat meer rekenen lijkt het erop dat ik dat ook zou kunnen halen! Dat is voor mij natuurlijk een uitdaging die ik graag aanga! Het wordt wel krap, maar als alles meezit zou het nét moeten kunnen. Omdat we niet precies weten of de teller stopt na exact 24 uur, of dat het rondje waar je op dat moment nog inzit ook nog meetelt, besluiten we dat ik aan het einde 1 rondje van een collega mag overnemen en dan door kan rijden tot het einde. Vlak voordat ik voor mijn laatste keer start wordt duidelijk dat Arjan Mombarg het wereldrecord gaat verbreken. Dit zorgt voor kippenvel momentjes bij iedereen die op en langs de baan is, staande ovaties langs de baan. En helemaal als hij nog ‘even’ demarreert uit het groepje solo-rijders dat inmiddels een aantal uren als een klein peloton over de baan gaat. Ongelooflijk!

Ongeveer 21 minuten voor het einde mag ik aan mijn laatste rondjes beginnen. Dat wordt nog een flinke uitdaging om nog de 3 rondjes te rijden die ik nodig heb om de 100 kilometer te halen: tot nu toe lag mijn gemiddelde op ruim 8 minuten per rondje, en dan hoefde ik maar 2 rondjes te rijden. We wisten wel dat de klok op het terrein niet de juiste tijd aangaf, dat had de speaker al eerder omgeroepen, maar het was niet duidelijk hoeveel tijd extra er was… Dus maar flink doorrijden, en hopen dat ik dat tempo kan volhouden. In mijn eerste rondje kan ik nét aanhaken bij iemand, zodat mijn tempo goed is. Helaas moet ik die héél langzaam laten gaan… Ons team en zusterteam staat bij onze wisselplekken mij flink aan te moedigen, en dat geeft echt energie om hard door te rijden. Halverwege mijn tweede rondje hoor ik dat nog een minuut of 12 heb, en dat de tijd écht stopt na 24 uur, oftewel ik moét mijn laatste 3 rondjes volledig hebben gereden. 12 minuten, dat kan nét, maar ik mag niet verslappen. Aan het eind van mijn tweede rondje staan ze me allemaal aan te moedigen, geweldig! Nu het laatste rondje nog, het wordt krap, maar als ik mijn tempo kan vasthouden dan is het nog steeds mogelijk! Iets over de helft van mijn laatste rondje hoor ik van de speaker dat ik nog 3 minuten heb… niet verslappen, bijten en door blijven gaan! Vlak voor de finish hoor ik van de speaker dat er nog één minuut is, ik ga het halen! Uiteindelijk kom ik met nog 30 seconden op de klok over de finish! Doodmoe kom ik bij onze teams, de high-fives zijn niet van de lucht!

De skeelers mogen nog niet uit, er wordt afgesloten met een ere-ronde voor alle deelnemers, en de bekendmaking van de opbrengsten voor KiKa. Op het moment dat ik dit schrijf is de opbrengst maar liefst €130.753! Ongeveer €25.000 meer dan in 2017! Mijn aandeel hierin is €510, iedereen die mij gesponsord en/of lootjes heeft gekocht nogmaals bedankt!

Na de ere-ronde snel tentje inpakken, alles opruimen en naar huis. Die nacht ongeveer 13 uur geslapen, toch een klein slaapgebrek 😉. Zondag geen spierpijn, wel last van mijn rug (die schaatshouding ben ik niet gewend), ik moet af en toe als een oud mannetje overeind worden geholpen.

In de week hierna blijkt dat we een enorme rekenfout hebben gemaakt: we dachten dat een rondje 3,4 kilometer was, maar helaas is een rondje maar 2,9 kilometer. Lang geen 100 kilometer dus, maar slechts een schamele 87 kilometer… Nou ja, dan blijft er een mooie uitdaging over voor een volgende keer!

Nogmaals iedereen bedankt voor de sponsoring en de trainingen!

Bezoek ook de website eens: www.24kika.nl.